فصلنامه تخصصی سبک شناسی نظم و نثر فارسی (بهار ادب)
سال 5، شماره 3، پاییز 91 ، شماره پی در پی 17

نقد و تحلیل اشعار هاتفی خرجردی جامی بارویکرد سبک شناسانه

صفحه (0 - 0)
مهدی تدیّن نجف‌آبادی،محبوبه خراسانی،حسین داداشی
تاریخ دریافت مقاله :
تاریخ پذیرش قطعی مقاله :

چکیده
عبدالله هاتفی، نظیرهگوی مشهور عهد تیموری، به تقلید ازخمسۀ نظامی و شاهنامۀ فردوسی، چهار مثنوی سروده است؛ این مثنویها همانند اکثر آثار قرن نهم به لحاظ زبانی از ویژگی به اصطلاح دو شخصیّتی سبکی برخوردارند.اگر از شخصیّت عاریتی و تقلیدی این آثار بگذریم، شخصیّت واقعی آنها تمامی خصائص زبانی و سبکی عصر خود را از قبیل: مضمونآفرینی، ادبیات کوچهبازاری، تمثیل، رواج فرهنگ و لغات ترکی و مغولی، باریکاندیشی و گسترش افکار مربوط به تشیّع که مقدمات ظهور سبک بعدی (هندی) را نشان میدهد، انعکاس داده است.وجود ُبنمایه های جدید مثل: واژۀ عینک و تصاویر بدیع و منحصر بفرد، که حاکی از نگاههای تازه است، در کنار واژههای نادر و نایابی مثل کَیبُر،کَت و غُرُنبش... ارزش این آثار را به لحاظ ادبی و لغوی قوت بخشیده است.مقالۀ حاضر با نقد و تحلیل آثار هاتفی وتقسیم آنها به لحاظ ارزشی به سه ساحت تاریک، خاکستری و روشن،سعی دارد ضمن اشاره به برخی کاستیها،به برجستگیهای ادبی، لغوی و بالاخص سبکی آنها بپردازد.

کلمات کلیدی
شعر قرن نهم , نظیره‌گویی , عبدالله هاتفی , سبک شناسی